Mirage -M ภาพลวงตา Exo Lay

ข้อมูลเบื้องต้น

“ เอ่อ....”

 

“ หื้ม..ว่าไงครับ”

 

“ คือฉะ..ฉันระ..(รักนาย) ”

"..." 

 

“เอ้อนึกขึ้นได้เมื่อเช้าครูจุนเรียกนายให้ไปหาตอนพัก ไปหาครูเค้าด้วยนะ!”

 

รักนายมากนะ   รู้ไหม

 

 

 

 

สวัสดีฮับบบ ><

 

ไรต์เตอร์ : เชย์นะฮ่ะ  

 

เป็นเรื่องแรก  ฟังเพลงแล้วอยากแต่งเฉยเยย5555

ไม่ถนัดเรื่องตกแต่งต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะฮับ><

 

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยฮับบบ><

 

*** ฟิค ช X ช นะฮับ  ซึ่งตัวละครที่เอ่ยมาเป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้นน้าา ไม่ใช่เรื่องจริง!! เชย์มโนเองงง><

 

เนื้อเรื่อง

“นี้นายน่ะ ชื่ออะไร”

“อี้ชิง จางอี้ชิง เรียกเลย์ก็ได้”

“เลย์งั้นหรอ? อี้ชิงดีกว่าเข้ากับนายกว่าเยอะเลย”

“หื้อออ?”

“งงอะไรก็นายน่ะ ยังกับเด็กผู้หญิง ชื่อเลย์มันแมนไป”

“หะ! นี้ ฉัน เป็น ผู้ ชาย และ ผู้ ชาย ที่ หล่อ มาก มาก ด้วยไม่ได้น่ารักเว้ยย!”

“อะไรนะ อย่างนี้นี้นะที่เรียกว่าหล่อ กระจกมั้ยนายน่ะเอ้ย เธอน่ะหยั่งกะเด็กผู้หญิง น่าร้ากกกก”

“หึ้ย น่ารักบ้าไร ไม่คุยด้วยล่ะ บาย”

“เห้ยๆ อย่าเพิ่ง...”

ในตอนนี้ผมได้นึกย้อนถึงวันเวลาเก่าๆ วันเวลาที่ผมได้ใช้ร่วมกับเพื่อนคนนั้น  เพื่อนคนแรกในโรงเรียนที่ผมรู้จัก  จนถึงตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึง  6  ปีแล้วที่ผมรู้จักเค้า  ทั้งๆที่ครั้งแรกที่รู้จักกันไม่สวยงามเท่าไหร่แต่ตอนนี้ผมกับสนิทกับเค้าเหลือเกิน5555  เรียกได้ว่ามีผมที่ไหนมีเค้าที่นั้น 

“เห้ย! อี้ป่ะกินข้าวกัน”

“โหมึงเรียกกูเลย์เหอะ อี้มันหน่อมแน้มไปป่ะว่ะ”

“เหมาะล่ะมึง ก็มึงมันน่าร้ากกกก”

“สัด! กูหล่อเว้ยยย กูหล่อ”

“5555เออๆ หล่อก็หล่อ ป่ะคนหล่อ คนหล่อที่สุดในโลกกกกไปกินข้าวกัน”

“มึงนี้มัน หึ้ยยย!”

“5555ป่ะเหอะมึงกูหิวจนแทบจะเป็นลมล่ะ”

“โอ้ยยยย สลดนักเรียนม.ปลายปี 1 โรงเรียนย่ออจ.สลบกลางห้องเรียน คุรครูเผยหิวจนไส้กิ่ว  เหตุจากเพื่อนนักเรียนลีลา”

“เว่อร์ไปป่ะมึง- - นอนตายไปเลยเหอะ”

“โห ใจร้ายว่ะ...”

คิดไปคิดมาก็ตลกนะครับ  ที่ผมกับเค้าสนิทกันได้ขนาดนี้ทั้งๆที่เราไม่น่าจะเข้ากันได้เล้ยยย เค้าน่ะทั้งหล่อ เรียนดี กีฬาเด่น สาวเล็ก สาวใหญ่ สาวแท้ สาวเทียม แทบจะตะคุบเค้ากันอยู่ล่ะ  แต่เค้ากับมาอยู่กับผมคนที่ธรรมด๊า ธรรมดามีดีแค่หล่ออย่างเดียวอ่ะ( เชย์ : บ้านเราเรียกพี่ว่าโครตน่ารักว่ะพี่อี้  เลย์ : พี่หล่อเว้ยยยย  เชย์ : โอเคๆ หล่อก็หล่อ55555) 

“เห้ยยย มึงๆ มีคนฝากจดหมายมาให้มึงอ่ะ”

“จดหมายไรว่ะ?”

“ไม่รู้ดิ  รักมั้ง”

“เออๆ วางไว้นั้นแหละ”

“มึงไม่คิดจะเปิดอ่านหน่อยหรอครับ- -“

“กูมีมึงแล้ว ไม่ต้องมีหรอกแฟนอ่ะ”

“หะ.///. หะให้มันจริงนะเว้ย  ถ้ามึงมีแฟนแล้วทิ้งกูนะ”

“ถึงมีแฟนกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอก...”

“ให้มันจริง”

“กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี  ถ้ากูจะทิ้งมึงไปเพราะมีแฟนเนี้ยนะหึ มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากเว้ย”

“อืม”

ครับผมกับเค้าสนิทกันมากครับ  มีผมก็ต้องมีเค้า  มีเค้าก็ต้องมีผม  เรียกได้ว่าเหมือนฝาแฝดเลยครับ  เค้าบอกว่าผมเป็นเพื่อนที่เค้ารักมากที่สุด  แต่เค้าก็คงไม่รู้หรอกครับว่าเค้าก็เป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด  แต่...มันติดแค่ว่าผมรักเค้ามากกว่าเพื่อนน่ะสิ  ผมก็ไม่รู้นะครับ  ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่  รู้สึกตัวอีกทีหัวใจผมก็มีแค่เค้าไปแล้ว...

“อี้ๆๆๆ มึงดูคนนั้นดู  ปีเดียวกับเราห้อง A แม่งน่ารักว่ะทำไมเพิ่งเคยเห็นว่ะ”

“อืม น่ารักดีนะ ชอบอ่ะดิมึงอ่ะ..”

“เออ น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ”

“อย่างมึงแค่เดินไปหากูว่าเค้าก็กรี๊ดมึงแหละ ลุยเลยมึง”

“เหี้ย ตื่นเต้นว่ะ”

“กลัวไรมึงงง”

ครับเมื่อตอนม.ปลายปี 2 เค้าชอบเพื่อนห้อง A คนนึงครับ  ณ ตอนนั้นผมตื้อไปหมด  ผมไม่รู้ว่าผมควรจะต้องทำอย่างไร สมองของผมตื้อไปหมด  ผมรู้สึกแปลกๆตัวผมชาๆ  แต่สุดท้ายแล้วผมก็สนับสนุนเค้ากับคนนั้นไป

“มึงงงง กูกับเค้าคบกันแล้วนะเว้ย  เค้าบอกกูว่าเค้าก็แอบชอบกูเหมือนกัน”

“อืม ดีใจด้วยนะ”

“เออๆ แฮปปี้ชิบหาย  วันนี้กูคงไม่ได้กลับบ้านกับมึงนะ กูมีนัดกับเค้า”

“อืม”

เค้าบอกว่าเธอคนนั้นชื่อฮยอน  ฮยอนเป็นคนน่ารัก  ใจดี  เธอชอบซื้อขนมมาฝากผมบ่อยๆ  ตั้งแต่ที่เค้ากับเธอคบกัน  เค้าก็เริ่มห่างผมขึ้นเรื่อยๆ  แต่เรายังตัวติดกันนะครับ  ใช่ครับเค้าไม่ทิ้งผมก็จริง  แต่เค้ามักพาฮยอนมาอยู่ด้วยบ่อยๆ  ใจเราคงเริ่มห่างกันแล้ว  เค้ากับเธอดูเหมาะสมและรักกันดี  พวกเค้าหวานเหมือนขนมเค้กดูน่ารักในสายตาคนมองเสมอๆ  จนบางครั้งผมถึงกับยิ้มตามในความน่ารักของทั้งคู่ทั้งๆที่ใจนั้นปวดร้าว  ผมว่าผมควรจะให้เค้าอยู่กันลำพังแล้วล่ะ

“นี้อี้  เดี๋ยวนี้มึงตีตัวห่างกูตลอดเลยนะ  มีอะไรเปล่า  ทำอย่างนี้กูไม่สบายใจเลย”

“อะ..อะไรไม่มีอะไรสักหน่อย  ช่วงนี้กู เอ่อ..นอนดึกนะง่วง  เลยแอบไปงีบบนดาดฟ้าเฉยๆ”

“หะ! เดี๋ยวนี้มึงติดเกมหรอ หรืออะไรทำไมนอนดึกว่ะ  ละถ้ามึงจะนอนอ่ะทำไมไม่ให้กูไปเป็นเพื่อน แล้วมึงจะนอนตลอกทั้งเช้ากลางวันเย็นเลยหรอ  กูถามคำมึงตอบคำ  นี้มึงทำไรดึกดื่นว่ะ แล้ว...”

“เห้ย!  พอก่อนมึงกูตอบไม่ทันสัด- -”

“เออๆ กูขอโทษ งั้นมึงทำไรดึกดื่นว่ะ”

“เอ่อ...กู...”

“ทำไรมึง- - คงไม่ไปเป็นขโมยหรอกนะ?”

“เหี้ยไรมึง! กู...กูแค่ไปช่วยพี่แพ็กของ  รายได้พิเศษเฉยๆ แล้วที่ไม่ได้บอกมึงก็แค่ไม่อยากกวนมึงกับฮยอนเฉยๆ”

“โหมึง เรื่องแค่นี้ไม่กวนหรอกว่ะ  ว่าแต่มึงมีพี่ด้วย?”

“อ๋อ ลูกพี่ลูกน้องน่ะ”

“อ๋ออออ”

เฮ้อออ  เกือบไปแล้วล่ะครับ  ผมเกือบถูกจับได้ว่าหลบหน้าเค้าแล้ว  ครับตลอดทั้งอาทิตย์ผมเอาแต่สิงอยู่บนดาดฟ้าช่วงพักว่าง  ทำให้พวกเราได้คุยกันน้อยลง  อยู่ด้วยกันไม่นานนัก  ก็ผมอยากให้เค้าอยู่กันตามลำพังมากกว่านิครับบบ  ล่ะอีกอย่างหัวใจผมมันไม่ได้เจ้มแข็งขนาดนั้นน่ะสิครับ  จนบางครั้งผมก็แทบทนไม่ไหว  อยากจะกลับไปหาหม่าม๊าอยากจะกลับไปแล้วลืมเรื่องราวต่างๆให้หมด

“อี้  กูก็บอกมึงนะว่ามึงไม่กวนกู  ทำไมไม่เรียกกูให้มาด้วย  มึงยิ่งแข็งแรงๆอยู่เดี๋ยวเป็นลมแดดมาทำไง!”

“โหมึงครับ กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น  กูแค่ไม่อยากกวน”

“....”

“....”

“อี้..กูถามมึงจริงๆมึงมีอะไรหรือเปล่า มึงเปลี่ยนไปมากนะ และไอเรื่องแพ็คของน่ะ กูรู้มึงมาเกาหลีคนเดียว ญาติมึงอยู่จีนนะอี้  มึงโกหกกูกูรู้  มึงเป็นอะไร”

“....”

“กูเป็นห่วงมึงจริงๆนะ”

“....”

“มึงเป็นอะไรมึงก็บอกกูมาสิ  เรายังเป็น...เพื่อนกันอยู่มั้ยมึง”

“กูไม่ได้เป็นอะไร”

“มึงโกหก...อี้ชิงคนดีเป็นอะไรไปครับ  บอกมาสิ  อย่าเก็บเลยบอกให้ฉันได้รู้ ฉันเป็นห่วงนายจริงๆนะ”

“เอ่อ...”

 “หื้มม ว่าไงครับ”

“ คือฉะ..ฉันระ.. อ้าวฮยอนมานี้สิๆ”

“อี้ชิงอย่าเปลี่ยนเรื่อง”

“เอ้อนึกขึ้นได้เมื่อเช้าครูจุนเรียกนายให้ไปหาตอนพัก ไปหาครูเค้าด้วยนะ! ฉันไปก่อนล่ะ”

“อี้ชิง...”

ผมเกือบจะเผลอหลุดปากบอกรักเค้าไปแล้วเชียว  แต่ฮยอนมาพอดีนี้สิ  เฮ้อ..ผมเกือบเสียเพื่อนไปแล้ว  ถึงแม้ผมจะเจ็บที่ต้องรักเค้าอยู่อย่างนี้  แต่มันก็ดีกว่าที่ผมบอกเค้าไปแล้วสถานะเราเปลี่ยนไปนะครับ  ผมไม่อยากเสียเค้าไป

“หวัดดีเลย์”

“หะ! อะ..หวัดดีๆ”

เลย์งั้นหรอ..  ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบให้นายเรียกอี้  แต่นายไม่เคยเรียกฉันเลย์เลยนะ  นายเป็นอะไรไป

“นี้  ครูบอกให้จับคู่ทำงาน”

“ขอโทษนะเลย์  พอดีฉันคู่กับจื่อเทาไปแล้ว”

“อะอ้าว  งั้นหรอ...อืม”

เขาเป็นอะไรไปนะ  ผมไม่สบายใจเลย

“นี้มึง กูทำชีสเค้กมาฝาก  กินกันๆ  ทำมาเผื่อฮยอนด้วยนะๆ”

“อ่า ขอโทษจริงๆนะเลย์แต่ว่าวันนี้ตอนเย็นกูกับฮยอนจะไปกินบุพเฟ่กันน่ะ  ต้องเก็บท้องไว้หน่อย”

“อ่าอื้ม”

ทำไมอยู่ๆร่างกายผมก็อ่อนแรงไปเฉยๆล่ะครับ  พักหลังนี้เค้าห่างเหินกับผมซะเหลือเกิน...

“มึงเป็นอะไรไป  ทำไมมึงห่างเหินกับกูจัง...”

“เลย์...ไม่สิอี้  มึงรู้สึกยังไง  มึงเจ็บไหมที่โดน..เพื่อนตีตัวห่างไป  กูแค่อยากให้มึงรู้สึกแล้วบอกกูมาว่ามึงนั้นแหละที่เป็นอะไร  มึงห่างกับกูมากกว่านี้อีกรู้ไหม”

“....”

“มึงอย่าเงียบสิ  กูไม่สบายใจเลยนะเว้ย  กูว่าตอนนี้มึงน่าจะเข้าใจอารมณ์นี้นะ”

“มันไม่เหมือนกัน  มันไม่เหมือนกันมึง  มึงไม่เข้าใจกูหรอก  มึงไม่เข้าใจหรอก”

“มึงก็บอกกูมาสิเลย์”

“....”

“บอกกูมาสิเลย์”

“...”

“...”

“...”

“บอกกูมาสิมึง!”

“หึมึงอยากรู้นักหรอ  ได้งั้นกูจะบอกมึงเอง”

“...”

“กู รั ก มึ ง ชัดมั้ยมึง  กูไม่รู้ว่ากูรักมึงตั้งแต่เมื่อไหร่  รู้ตัวอีกทีกูก็รักมึงไปแล้ว  นานมากแล้วด้วย  มึงรู้มั้ยกูเจ็บปวดทุกครังที่มึงอยู่กับฮยอน  กูเจ็บจนทนไม่ไหวเลยสัด  กูเจ็บมากจนกูต้องห่างออกมาเพื่ออะไรน่ะหรอ  เพื่อให้อะไรๆมันเยียวยาให้หัวใจกูให้มันดีขึ้นไง  แต่มันก็ไม่ได้ทำให้กูดีขึ้นเลย  กูคิดไว้หลายครั้งว่ากูจะตัดใจจากมึง  แต่กูก็ทำไม่ได้ว่ะ  เพราะหัวใจกูแม่งมีแต่มึง  มึง มึง แล้วก็มึง  ชัดพอไหมล่ะ”

“...”

“กูกับมึงคงไม่เหมือนเดิมได้อีกแล้วสินะ  กูขอโทษที่กูทำให้คำว่าเพื่อนของเรามันจบลงทั้งๆที่มันควรจะยาวนานกว่านี้  แต่ใจกูมัน  มันไม่ได้แล้วจริงๆ”

“...”

“แต่มึงสบายใจได้นะ   กูคิดมาหลายวันแล้ว   กูจะกลับฉางชาไปเรียนต่อที่นั้น กูไม่ไหวแล้วจริง  กูเจ็บเหี้ยๆ  กูจะไม่ทำให้มึงลำบากใจ   กูขอให้มึงกับฮยอนรักกันไปนานๆ   ฮยอนน่ารักมากนะมึง  มึงอย่าทิ้งเค้าไปนะเว้ย”

“...”

“กูขอโทษคริส  กูรักมึงนะ  ตอนนี้มึงคงเกลียดกูไปแล้วสินะ  ลาก่อนอู๋อี้ฟาน”

“...”

“...”

หัวใจผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ  เค้าคงเกลียดผมไปแล้ว  เค้าไม่คิดจะรั้งผมไว้ด้วยซ้ำไม่สิแค่พูดเค้ายังไม่พูดเลยด้วยซ้ำ  ผมเจ็บเหลือเกิน  เจ็บเหลือเกิน

ใจของผมทรยศกับคำว่าเพื่อนของผมและเค้า  ผมทำให้คำว่าเพื่อนของเราต้องจบลงเพราะคำว่ารักของผมเพียงคนเดียว  ต่อจากนี้เราคงไม่ได้เจอกันแล้ว  ทั้งๆที่ผมเป็นคนเลือกเดินออกมาแต่ทำไมหัวใจของผมมันยังเจ็บไม่หายเลยล่ะครับ  ผมคิดถึงเค้าในทุกๆวัน ตั้งแต่ผมจากเค้ามา มันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่มีความรู้สึกบ้าแบบนี้ขึ้นมา  เรายังไม่ร่วมพิธีปัจฉิมด้วยกันเลย  คิดถึงนายเหลือเกิน อู๋อี้ฟาน

“ละ...ละเลย์อย่าเพิ่งไป  ฟังฉันก่อน”

“สายไปไหมแล้วคริส   ฝันกลางวันอีกแล้วนะคริสเอ้ย ตื่นๆๆๆ”

“ฉันคิดถึงอี้ชิง”

“ฉันรู้  แล้ววันนั้นทำไมนายไม่รั้งเค้าไว้”

“ฉะ..ฉันไม่รู้  ตอนนั้นสมองฉันโล่งไปหมดฉันทำตัวไม่ถูก  รู้สึกตัวอีกทีเค้าก็ไปแล้ว..”

“ถ้านายรักเค้าจริงนะ  ตั๋วเครื่องบินสักใบคงไม่เกินกำลังนาย  ล่ะอย่าลืมคุณมึงก็เป็นคนจีนจะกลัวอะไรที่จะไปหาเค้าค่ะ”

“แย่แล้ว!!”

“อะไรอีกค่ะ!”

“ฉันลืมไป  ฮยอนเธอจองตั๋วให้ฉันที  ฉันจะไปเก็บกระเป๋า!”

“น่าจะนึกได้สักปีหน้า  ให้เลย์ลืมคุณมึงไปก่อนแล้วค่อยไปตามหาเลยนะคะ คุณคริส!!”

จบแย้ววว

ความรักมันซับซ้อนกว่าที่เราคิดไว้เยอะเลยเนอะ

บางครั้งจินตนาการยังไม่สามารถตอบโจทย์ความรักได้เลย

เหลือตอนท้ายไว้ให้รีดเดอร์ที่น่ารักทั้งหลายจินตนาการต่อเองนะฮ่ะ><

ชอบหรือไม่ชอบ  งงอะไร  หรือยังไงอะไร  พูดคุยอะไรได้หมดนะฮับ J

หรืออ่านเฉยๆก็ได้  แค่อ่านจบมาถึงตรงนี้เราก็ฟินมากๆแย้วว><

ขอบคุณค้าบบบ:D

ไรต์เตอร์ : เชย์ :D